Φύλο και Μετανάστευση
Μετανάστριες από την Ανατολική Ευρώπη
Εισαγωγή |
Ύλη του μαθήματος |
Βιβλιογραφία |
Εργασίες |
Ερευνητική ομάδα |
Συνεντεύξεις |
Συνέντευξη με την Μίνα
Μίνα |
Περίληψηαπό την Άννα Φέσσα |
Η Μίνα γεννήθηκε το 1969 στο Π. της Αλβανίας. Στην πόλη αυτή δεν έζησε καθόλου γιατί εκεί γεννήθηκε επειδή βρέθηκαν τυχαία, λόγω δουλειάς, οι γονείς της. Μεγάλωσε στα Τίρανα, είναι παιδί της πόλης. Σπούδασε ....
Η δουλειά του πατέρα της, που ήταν ..., τον ανάγκαζε να λείπει συχνά από το σπίτι (ερχότανε κάθε είκοσι μέρες περίπου και καθόταν στο σπίτι για τέσσερις- πέντε ημέρες). Έτσι η μητέρα ανέλαβε όλη τη φροντίδα και τις ευθύνες μιας πολυμελούς οικογένειας. Η Μίνα έχει άλλα τρία αδέρφια, έναν μεγαλύτερο αδερφό και δύο μικρότερες αδερφές. ... Με τον Ε., τον σύζυγο της που είναι ... γνωρίστηκε σε ηλικία δεκαεπτά ετών περίπου. Θυμάται ότι δεν μπορούσε να βγαίνει με άνεση γιατί ακόμα και στη μεγάλη πόλη «θα με βλέπανε, θα κουτσομπολεύανε, δηλαδή δεν ήταν άνετο το ζευγάρι να βγει». Όσο για την έκτρωση τότε ούτε να ακούσουν. Θυμάται την περίπτωση μιας κοπέλας που αυτοκτόνησε. Σήμερα όμως «ό,τι θέλεις κάνεις, πας όπου θέλεις, πληρώνεις και τελειώνεις, δεν είναι θέμα». Παντρεύτηκε με πολιτικό γάμο στην Αλβανία το 199., λίγο πριν έρθουν στην Ελλάδα. Ο θρησκευτικός γάμος έγινε εδώ, όταν είχαν ήδη τεσσάρων ετών το κοριτσάκι τους, την Κ. που γεννήθηκε στην Ελλάδα....
Τη ζωή στην Αλβανία όπως λέει μάλλον την είχαν συνηθίσει. «Εγώ θυμάμαι ότι δεν είχα άγχος, ήμουν πολύ ήρεμη και ...τώρα...θυμάμαι...εγώ μιλάω για τα παιδικά μου χρόνια, δεν μπορώ να...δεν έχω ζήσει εκεί τα χρόνια που ζω εδώ που εργάζομαι, αλλά πάλι θυμάμαι ότι υπήρξε μία ηρεμία, μια...πώς να το πω, μια γαλήνη παρόλες τις δυσκολίες.» «όλος ο κόσμος έτσι ήταν μάλλον επειδή δεν ξέραμε τι γινότανε και δε μας δόθηκε ευκαιρία να δούμε ότι υπάρχει και καλύτερο, υπάρχει και χειρότερο...αυτά τα ακούγαμε μόνο. Τα χειρότερα ακούγαμε δεν ξέραμε ότι υπάρχει καλύτερα. Και ...αλλά πάλι δεν μπορώ να πω ότι ήταν καλύτερα τότε και δεν είναι χειρότερα τώρα, γιατί υπήρξανε καλά πράγματα τότε, αλλά υπήρξανε και χειρότερα που δεν, δεν πρέπει να το ζήσεις...».Όσο για το χειρότερο πράγμα στη χώρα της: «Ε ήταν αυτό το αποκλεισμό το χειρότερο, γιατί δεν μπορούσαμε να μάθουμε τι γίνεται γύρω από μας, δεν μπορούσαμε να μάθουμε ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα, δεν τα γνωρίζαμε καν. Δηλαδή δεν μπορείς να συγκρίνεις άμα δεν ξέρεις ότι υπάρχει και κάτι άλλο έτσι δεν είναι;»
... Σήμερα έχει προσαρμοστεί πλήρως και ζει μία ζωή όπως οι περισσότεροι, έχει γνωρίσει κόσμο, έχει κάνει φίλους και κουμπάρους από την Ελλάδα αλλά συναναστρέφεται κυρίως με Αλβανούς λόγω της δουλειάς. Πιστεύει πως η μετανάστευση εκτός από τα άσχημα την έκανε δυναμική και την βοήθησε να γνωρίσει τον εαυτό της. Δεν μετανιώνει για τίποτα, «έτσι τα έφερε η ζωή», αλλά πιστεύει ότι έχασε δυνάμεις από τα νιάτα της, όπως λέει χαρακτηριστικά.
Στο τέλος μου είπε: «Εγώ θα έλεγα να μην υπάρχει πια μετανάστευση, να είναι ο καθένας στη χώρα του, αλλά δυστυχώς αυτό δε γίνεται, είναι πια μια ουτοπία, δεν ξέρω τώρα πως είναι πραγματικότητα, είναι δύσκολα, περνάμε δύσκολο καιρό, δύσκολα χρόνια, αλλά εύχομαι και για μένα και για όλους που είναι μετανάστες να γυρίσουν πίσω στη χώρα τους, να κάνουν, να χτίσουν, να συνεχίσουν τα όνειρα που λες που αφήσανε στη μέση τους και να τα συνεχίσουν στη χώρα τους...»
