Περιλήψεις
- Γεώργιος Αργείτης & Αθανάσιος Κορατζάνης Το Υπόδειγμα της "Νέας Συναίνεσης": Μη Ρεαλιστική Θεωρία - Αναξιόπιστη Πολιτική
Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών έχει παρατηρηθεί ένας σημαντικός επαναπροσδιορισμός των βασικών στόχων, των εργαλείων καθώς και του θεσμικού πλαισίου σταθεροποιητικής πολιτικής, που ασκούν οι κεντρικές τράπεζες και κυβερνήσεις στις περισσότερες αναπτυγμένες οικονομίες. Κεντρικός σκοπός της μελέτης είναι η αξιολόγηση του νέου πλαισίου μακροοικονομικής πολιτικής με βάση το κριτήριο του ρεαλισμού των υποθέσεων και παραδοχών του θεωρητικού υποδείγματος της «νέας συναίνεσης», το οποίο προσδιορίζει, σε σημαντικό βαθμό, τα βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής αυτής. Η μελέτη αναλύει τις υποθέσεις και τις υποδείξεις πολιτικής της «νέας συναίνεσης», τη σχέση της με προγενέστερα κυρίαρχα ρεύματα οικονομικής σκέψης και πολιτικής και αναδεικνύει τα σαθρά θεωρητικά θεμέλια και το μεγάλο έλλειμμα ρεαλισμού της συγκεκριμένης προσέγγισης για την κατανόηση της λειτουργίας των καπιταλιστικών οικονομιών μέσα στις οποίες ζούμε. Στο πλαίσιο αυτό, αμφισβητείται η αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται σήμερα και υπογραμμίζεται η ευθύνη της στη συντήρηση του αναπτυξιακού ελλείμματος και των συνθηκών αστάθειας που βιώνουν πολλές αναπτυγμένες χώρες από τα τέλη της δεκαετίας του 70 μέχρι σήμερα. Τέλος, αναδεικνύονται κατευθύνσεις αναθεώρησης του μοντέλου οικονομικής πολιτικής, ώστε να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητά της ως προς το στόχο επίτευξης διατηρήσιμης και κοινωνικά ισόρροπης οικονομικής ανάπτυξης και σταθερότητας.
<<

|